Do art. 3 ustawy o rachunkowości dodany został ust. 1a, zgodnie z którym jednostkami mikro w rozumieniu ustawy są: 1 500 000 zł - w przypadku sumy aktywów bilansu na koniec roku obrotowego, 3 000 000 zł - w przypadku przychodów netto ze sprzedaży towarów i produktów za rok obrotowy, 10 osób - w przypadku średniorocznego W ustawie o rachunkowości został nakreślony szeroki zakres przedsiębiorców należących do kategorii mikro. W rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 395, dalej: uor) jednostkami mikro są: 3 objaśnienie pojęć ust. 2 i ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, która spełnia warunki określone w art. 3 objaśnienie pojęć ust. 1c pkt 1 albo ust. 1d, może nie tworzyć biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów dotyczących przyszłych świadczeń na rzecz Przychody ze składek, o których mowa w art. 112 ust. 1 i art. 117 ust. 3 ustawy, są ujmowane w oparciu o składkę przypisaną zdefiniowaną w § 2 ust. 1 pkt 15 lit. b rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 12 kwietnia 2016 r. w sprawie szczególnych zasad rachunkowości zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji (Dz. U. poz. 562 (art. 3 ust. 1 RachunkU) do słownika ustawy o rachunkowości wprowadzono dwie nowe definicje (jednolitego elektronicznego formatu raportowania stosowanego przez emitentów do sporządzania rocznych raportów finansowych oraz formatu przeszukiwalnego, który umożliwia zapisanie dokumentu elektronicznego w sposób pozwalający na przeszukiwanie a) ogólne warunki uznania za składnik aktywów, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt. 12 ustawy; b) szczegółowe warunki uznania wynikające z definicji środka trwałego, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt. 15 ustawy. 4.2. Dla oceny czy składnik aktywów spełnia warunki uzasadniające uznanie go za środek trwały ustalenia wymaga: NA4kP. Zgłoszenie sprawozdania finansowego do Repozytorium Dokumentów Finansowych bez wymaganych przepisami prawa oświadczeń jest niemożliwe. Co to są za oświadczenia, kto je składa i w jakiej formie? Oświadczenia składane wraz ze sprawozdaniami finansowymi wprowadzone zostały nowelizacją ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym z marca 2018 r. Mianowicie art. 19e ust. 6 ówczesnej wersji ustawy stanowił o oświadczeniu potwierdzającym, że dołączone do zgłoszenia dokumenty finansowe spełniają wymogi określone w ustawie o rachunkowości. I rzeczywiście Sądy wymagały takich oświadczeń przy składaniu sprawozdań finansowych za 2017 r. Przepis ten od marca 2018 r. nie uległ zmianie, ale zmieniły się inne przepisy dotyczące sprawozdań finansowych. Wpłynęło to również na formę składanych oświadczeń. Czy wiesz jak sporządzić sprawozdanie finansowe. Przeczytaj nasz wpis. Kto i w jakiej formie składa oświadczenie o poprawności dokumentów finansowych? Oświadczenie składa się elektronicznie, na koncie w portalu finansowym, w którym dokonywane jest zgłoszenie sprawozdania finansowego. Nie trzeba więc tworzyć dokumentu elektronicznego ani papierowego. Obowiązana jest do tego osoba zgłaszająca sprawozdanie finansowe. Tą osobą może być np. członek zarządu, prokurent czy profesjonalny pełnomocnik. Czy wiesz jak podpisać sprawozdanie finansowe? Czytaj tutaj. Zgłoszenie sprawozdania finansowego do Repozytorium Dokumentów Finansowych Zgłaszanie sprawozdania finansowego w RDF następuje w czterech krokach. W kroku trzecim wyświetla się następujący komunikat: Oświadczenie osoby (osób) podpisującej zgłoszenie. Oświadczenie będzie podpisane razem ze zgłoszeniem. W tym miejscu osoba zgłaszająca sprawozdanie finansowe oświadcza po pierwsze, że dołączone do zgłoszenia dokumenty spełniają wymogi określone w ustawie z dnia 29 września 1994 o rachunkowości. Oprócz powyższego oświadczenia pojawia się szereg oświadczeń. Dotyczą one każdego dołączonego dokumentu. W tym miejscu należy zaznaczyć właściwe pole: Oryginał dokumentu został podpisany przez kierownika jednostki w rozumieniu pkt 6 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości Dokument nie posiada wszystkich wymaganych podpisów Zaznaczając drugą opcję należy wskazać kto nie podpisał dokumentu oraz z jakiej przyczyny. Nowe zasady składania sprawozdań finansowych Oświadczenia składane ze sprawozdaniami finansowymi nie wymagają więc ani szczególnej formy, ani podpisu wszystkich członków zarządu. Nowe przepisy ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym oraz ustawy o rachunkowości uprościły więc obowiązek dołączania tych oświadczeń do zgłoszenia sprawozdania finansowego. W myśl artykułu 7091 kodeksu cywilnego transakcja leasingu występuje wówczas, gdy „finansujący zobowiązuje się, w zakresie swojej działalności, nabyć rzecz od określonego zbywcy na warunkach określonych w umowie i oddać ją korzystającemu do użytkowania albo używania i pobierania pożytków przez oznaczony czas, a korzystający zobowiązuje się płacić finansującemu wynagrodzenie pieniężne w uzgodnionych ratach, co najmniej równe cenie nabycia rzeczy przez finansującego”. Cywilistyczna definicja leasingu nie zawiera przesłanek do klasyfikowania tego typu umów jako leasing finansowy i operacyjny. Powyższy podział funkcjonuje przede wszystkim w regulacjach podatkowych, gdzie kryterium podziału stanowią dwa główne czynniki: czas trwania umowy i kwestia dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Przepisy ustawy o rachunkowości nie wskazują wprost na definicję leasingu, a ich klasyfikacja dokonywana jest na podstawie art. 3, ust. 4 ustawy o rachunkowości który mówi że, gdy „jednostka przyjmuje do używania obce środki trwałe, bądź wartości niematerialne i prawne na mocy umowy, zgodnie z którą strona zwana finansującym oddaje drugiej stronie - korzystającemu środki trwałe do odpłatnego używania lub pobierania pożytków na czas oznaczony, to środki te korzystający zalicza do swoich aktywów trwałych ale tylko wówczas, gdy umowa spełnia jeden z poniższych warunków”: - Przeniesienie prawa własności po zakończeniu trwania umowy, - Umowa zawiera prawo do nabycia jej przedmiotu, po cenie niższej od wartości rynkowej z dnia nabycia, - Okres na jaki została zawarta umowa odpowiada okresowi ekonomicznej użyteczności środka trwałego, i nie jest krótszy niż ¾ tego okresu. Prawo własności po zakończeniu umowy może być przeniesione na korzystającego, - Suma zdyskontowanych opłat, ustalonych na dzień zawarcia umowy przekracza 90% wartości rynkowej środka trwałego na ten dzień. Do sumy opłat zalicza się wartość końcową, natomiast nie zalicza się dodatkowych świadczeń, podatków, ubezpieczenia, jeżeli są niezależne od opłat za używanie, - Umowa zawiera przyrzeczenie finansującego do zawarcia kolejnej umowy lub przedłużenie dotychczasowej umowy na warunkach korzystniejszych niż w umowie pierwotnej, której przedmiotem. - Umowa przewiduje możliwość wypowiedzenia, ale wszelkie straty i koszty finansującego są pokrywane przez korzystającego, - Przedmiot umowy jest dostosowany do potrzeb korzystającego, może być użytkowany wyłącznie przez niego bez wprowadzania istotnych zmian. Jeżeli spełniony jest jeden z powyższych warunków, wówczas „środki trwałe i wartości zaliczane są do aktywów trwałych korzystającego, a finansujący wykazuje je odpowiednio w aktywach finansowych krótko- bądź długoterminowych”. Umowa, która nie spełnia żadnego z powyższych warunków ewidencjonowana jest w ten sposób, że środki trwałe, oddane w użytkowanie korzystającemu nie stanowią jego aktywów trwałych, natomiast raty płaconego czynszu stanowią zobowiązanie za wykonaną usługę. Z kolei finansujący ewidencjonuje przedmiot umowy w swoich aktywach trwałych oraz dokonuje odpisów amortyzacyjnych. Należy podkreślić, że sposób klasyfikacji tego typu umów na mocy przepisów ustawy o rachunkowości ściśle wiąże się z kwestią przeniesienia całego ryzyka i korzyści związanych z posiadaniem konkretnego aktywa z finansującego na korzystającego. Ustawa o rachunkowości przewiduje możliwość zwolnienia korzystającego z prezentacji danego środka trwałego w swoich aktywach pomimo spełnienia przesłanek do tej prezentacji opisanych w art. 3 ust 4 ustawy. Zgodnie z art. 3, ust. 6 jeżeli „roczne sprawozdanie finansowe korzystającego z leasingu nie podlega obowiązkowi badania i ogłoszenia, to wówczas może dokonywać klasyfikacji umowy według zasad określonych w ustawach podatkowych”. Z powyższego zwolnienie mogą skorzystać zatem małe i średnie podmioty, które nie przekroczyły dwóch z trzech wielkości określonych w art. 64, pkt 4 ustawy. Ustawa o rachunkowości nie zawiera również szczegółowych rozwiązań w zakresie zasad ewidencjonowania transakcji w księgach rachunkowych, czy ich prezentacji w sprawozdaniu finansowym. W art. 10, ust. 3 ustawa mówi, że „w sprawach nieuregulowanych przepisami tejże ustawy, jednostka może stosować krajowe standardy rachunkowości, wydane przez Komitet Standardów Rachunkowości, a w przypadku braku krajowego standardu może stosować Międzynarodowe Standardy Rachunkowości”. Zatem możemy oprzeć się także na Krajowym Standardzie Rachunkowości Nr 5 „Leasing, najem, dzierżawa” gdzie ta kwestie związane z leasingiem i jego prezentacją są szerzej omówione. Na gruncie ustaw o podatkach dochodowych, tj. od osób prawnych i od osób fizycznych, została zastosowana jednakowa konstrukcja umowy leasingu, zawierająca jej definicję i określająca skutki podatkowe. W art. 17a ustawy o podatku od osób prawnych oraz w art. 23 a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych czytamy, że za „umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, i każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron - finansujący, oddaje do odpłatnego używania lub używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie - korzystającemu, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne oraz grunty”. W rozumieniu przepisów podatku dochodowego transakcje leasingowe zostały również podzielone na dwie kategorie, które w rozliczeniach podatkowych wykazują odmienne skutki. Za kryterium podziału posłużyły dwa czynniki: czas trwania umowy leasingu oraz kwestia dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Należy podkreślić, że o kwestii rozliczania kosztów i przychodów wynikających z danej umowy w ramach leasingu operacyjnego i finansowego, nie decyduje nadana umowie nazwa, ale postanowienia jakie ta umowa zawiera. Zatem na gruncie podatku dochodowego wyróżniamy dwa modele umów leasingu: leasing operacyjny oraz leasing finansowy. Leasing operacyjny występuje wówczas, gdy w umowie zawarte są następujące postanowienia: 1. Umowa została zawarta na czas określony, który wynosi co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli jej przedmiot stanowią rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na czas co najmniej 10 lat, jeżeli dotyczy nieruchomości. 2. Suma opłat ustalonych w umowie, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, jest co najmniej równa wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnych i prawnych. W przypadku, gdy umowa leasingu spełnia powyższe warunki, w podstawowym okresie trwania umowy u korzystającego kosztem uzyskania przychodów będą opłaty, w części kapitałowej i odsetkowej, ustalone w umowie leasingu. U finansującego opłaty leasingowe w całości będą zaliczane do przychodów podatkowych, natomiast koszt podatkowy będą stanowiły odpisy amortyzacyjne, jako że środek trwały nadal będzie pozostawał jego własnością. Umowy leasingu spełniające jednocześnie wszystkie warunki zawarte w artykule 17f ustawy o pdop traktowane są jako leasing finansowy. Zakłada on że: 1. Umowa leasingu została zawarta na czas oznaczony. 2. Suma ustalonych w umowie opłat leasingowych, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, jest równa co najmniej wartości początkowej leasingowanego dobra. 3. Umowa zawiera zapis, że odpisów amortyzacyjnych będzie dokonywał korzystający. Jeżeli umowa zawarta między podmiotami spełnia powyższe przesłanki, to wówczas rozkład kosztów i przychodów podatkowych między uczestniczącymi stronami będzie wyglądał następująco: - U korzystającego kosztem uzyskania przychodów będą opłaty leasingowe, ale tylko w części odsetkowej oraz odpisy amortyzacyjne. - U finansującego przychodem będzie tylko część odsetkowa opłat leasingowych. Podstawa prawna:- Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych ( z 2000 r. nr 54, poz. 654 ze zm.) - Ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości ( z 2002 r. nr 76, poz. 694 ze zm.)Anna FilAsystentDepartament Outsourcingu Rachunkowości

art 3 ustawy o rachunkowości